افزایش روز به‌روز زندانیان زن سیاسی، بیانگر شرایط خفقان آور دولت ایران میباشد.

افزایش روز به‌روز زندانیان زن سیاسی، بیانگر شرایط خفقان آور دولت ایران میباشد.

روزانه بر تعداد زندانیان زن سیاسی در ایران افزوده میشود، هر کدام از این زنان برای احکامی از یک تا بیست سال و حبس ابد به “جرمهایی” مانند اعتراض به مجازات اعدام، دفاع از حقوق زنان، انتشار انتقادات خود از سیاستهای دولتی، بیان باورداشتها و اعتقادات خویش و دفاع از سایر زندانیان سیاسی پشت میله های زندان قرار گرفتهاند.


روزانه بر تعداد زندانیان زن سیاسی در ایران افزوده میشود، هر کدام از این زنان برای احکامی از یک تا بیست سال و حبس ابد به “جرمهایی” مانند اعتراض به مجازات اعدام، دفاع از حقوق زنان، انتشار انتقادات خود از سیاستهای دولتی، بیان باورداشتها و اعتقادات خویش و دفاع از سایر زندانیان سیاسی پشت میله های زندان قرار گرفته‌اند. روز به روز که میگذرد، برحکم آنان افزوده میشود و علاوه بر این نیز اخبار روشنی از آنان در دسترس نیست. آمار دقیقی از تعداد زندانیان سیاسی زن در ایران به دلیل عدم اطلاع رسانی شفاف از سوی دستگاههای قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی وجود ندارد، اما در حال حاضر ۲۶ زندانی سیاسی و عقیدتی زن در بند زنان زندان اوین، دو زندانی سیاسی زن در بندهای امنیتی این زندان و زندانیان سیاسی زن بسیاری در زندانهای ارومیه، سنندج، خوی و سایر شهرهای ایران زندانی هستند.
افسانه بایزیدی، به اتهام «تبلیغ علیه نظام»، «توهین به ولایت فقیه» و «همکاری با یکی از احزاب مخالف نظام» از سوی دادگاه انقلاب مهاباد به چهار سال زندان و تبعید به کرمان محکوم شده است.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و نایب‌رئیس کانون مدافعان حقوق بشر از اردیبهشت سال ۹۴ در بند زنان زندان اوین به سر میبرد. او خرداد سال ۸۹ بازداشت و به اتهام “اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی، عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر” و “تبلیغ علیه نظام” به ۱۱ سال زندان محکوم شده است.
صفیه صادقی در زندان سنندج به سرمیبرد. این زن کورد ۲۷ ساله‌ی سلماسی در سال ۱۳۹۱ خورشیدی٬ از سوی شعبه‌ی یکم دادگاه انقلاب شهر سنندج به اتهام محاربه از طریق عضویت در یکی از احزاب کوردی به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شده بود. وی در آبان ماه سال ۱۳۸۹ خورشیدی توسط نیروهای اداره اطلاعات شهر سنندج در این شهر بازداشت و به بازداشتگاه ستاد خبری اداره اطلاعات سنندج منتقل و در آنجا به مدت نزدیک به ۴ ماه و نیم تحت بازجویی قرارگرفته بود.
 هما هودفر استاد بازنشسته دانشکده مردم‌شناسی دانشگاه کونکوردیای شهر مونترال کانادا است که از ۱۷ خرداد و پس از سفر به ایران بازداشت و به “همکاری با یک دولت خارجی علیه جمهوری اسلامی ایران” متهم شده است. او کارشناس امور جنسیت در اسلام است و کتابها و مقالاتی در این باره چاپ کرده است. از وضعیت سلامت جسمانی او که وخیم است در طول روزهای اخیر گزارشاتی به گوش رسیده است.
زینب جلالیان، زندانی سیاسی کرد از سال ۸۶ در زندان به سر میبرد و سنگینترین حکم محکومیت (حبس ابد) را در میان زندانیان سیاسی زن دارد. او بیش از ۹ سال است بدون مرخصی در زندان به سر میبرد و خانواده‌اش میگویند که پی گیریهای آنها برای مرخصی فرزندشان تاکنون بی نتیجه بوده است. زینب جلالیان در حال حاضر در زندان خوی زندانی است.
و صدها زن دیگر، که پس از اجرای حکم، وضعیت روشنی از آنها در دسترس نیست. بسیاری از زندانیان سیاسی در زندانهای شرق کوردستان و ایران، با محرومیت از حقوق اولیه مانند حق برخورداری از مرخصی و اعزام به بیمارستان جهت مداوا در شرایط وخیمی به سر میبرند. دولت ایران برآن بوده تا با افزایش کمی و کیفی این مجازاتها رعب و وحشتی را در میان جامعه و بویژه زنان ایجاد نماید. از آن جهت که هرکدام از این زنان، از یک سو نمایندهی قشر خاصی از جامعه بوده و از سوی دیگر از هویت زنان که مانع بزرگی در برابر ایدئولوژی مردسالارانه‌ی دولت ایران میباشد، دفاع مینمایند. تلاش بی‌پایان زنان در جامعه در راستای دفاع از حقوق خود، دولت ایران را با مشکل مواجه ساخته، از همین‌رو سعی مینمایند با ایجاد موانع مستقیم و غیرمستقیم راه را بر ادامه‌ی فعالیتهای زنان ببندد. اما آنچه که در طول تاریخ مبارزه‌ی زنان در ایران و شرق کوردستان مشاهده شده است، بهراندازه که دولت فضا را محدودتر نموده، به همان اندازه مبارزه‌ی زنان گسترش یافته است. 
در پایان همچون جامعه‌ی زنان آزاد شرق کوردستان «کژار» ، با تکیه بر مبارزات زنان در تاریخ، در راستای گسترش فعالیتهای زنان در شرق کوردستان و ایران و همچنین آزادی زندانیان سیاسی زن در شرق کوردستان و ایران مبارزه خواهیم نمود. همچنین در همین راستا لازم است که زنان در سراسر ایران و شرق کوردستان برای آزادی زندانیان زنی که در تمامی بخشهای جامعه فعالیت نموده‌اند، تلاش نمایند. از سوی دیگر با توجه به آنکه این زنان برای دفاع از حقوق طبیعی جامعه، زندانی گردیده‌ا‌ند، لازم است که نهادهای مدنی و فعالان حقوق بشر، از تلاش و مبارزه‌ی این زنان، صیانت به عمل آورند. 


جامعه‌ی زنان آزاد شرق کوردستان«کژار»

2016-09-01

Related posts