آیا باید در انتخابات شهر و روستا شرکت کرد؟
پژار آودانان
برخی از احزاب مخالف جمهوری اسلامی هرگونه شرکت در انتخابات ایران را تحریم کرده و آن را “مشروعیت بخشی به رژیم جمهوری اسلامی” عنوان کرده‌اند. اما جامعه دمکراتیک و آزاد روژهلات کردستان (کودار) خواسته است تا با شرکت در انتخابات شوراهای شهر و روستا، خلق عنان زندگی خود را بدست گیرند. با این حال سوال اینجاست که چرا کودار چنین رویه‌ای را در پیش گرفته است و آیا اصولاً چنین چیزی به نفع مردم است یا نه؟
در اینکه جمهوری اسلامی رژیمی‌ست که برپایه انکار حقوق ملیت‌ها و مذاهب غیررسمی (از نظر قانون اساسی این رژیم) بنا شده شکی وجود ندارد. اما موضوع مهم در اینجا پیدا نمودن جایگزین این سیاست‌ها و دست زدن به مبارزه‌ای کارساز است. صرف مخالفت نمی‌تواند به عنوان مبارزه در برابر جمهوری اسلامی قلمداد شود. تحریم صرف تمامی انتخابات و درخواست از مردم برای تقبل نظر احزاب نمی‌تواند به سود مردم تمام شود؛ کما اینکه بسیاری از مردم دارای بینش عمیق‌تری از بسیاری از احزاب هستند و در انتخابات شهر و روستا شرکت می‌کنند. تحریم انتخابات ریاست‌جمهوری که مردم هیچ نظارت و سهمی در آن ندارند به‌نظر معقولانه می‌آید اما تحریم و عدم اجازه مردم به شرکت در انتخابات شهر و روستا دقیقاً بدین معنی‌ست که:
“عنان زندگی خود را در دست نگیرید و بگذارید تا جمهوری اسلامی عناصر خود را به شوراهای شهر و روستا وارد کند و از نزدیک زندگی شما را کنترل نماید”. تحریم انتخابات شهر و روستا یعنی اینکه “مشکلات مردم بدون چاره‌یابی باقی بمانند و دست آخر دولت حتی بر ابتدایی‌ترین امور زندگی‌تان کنترل پیدا کند”. تحریم انتخابات شهر و روستا یعنی اینکه احزاب بگویند “ما مبارزه نمی‌کنیم، شما مردم هم حق ندارید که در امور زندگی خودتان دخالت کنید”. تحریم انتخابات شهر و روستا یعنی اینکه “احزاب به فکر مردم نیستند و منافع حزبی‌شان بر منافع مردم ارجحیت دارد”. و نهایتاً اینکه: “تحریم انتخابات یعنی ” احزاب به فکر مبارزه نیستند و تنها منتظر مداخله خارجی در ایران هستند تا پس از آن فرصتی پیش آید و قدرت را در دست گیرند. تحریم انتخابات شهر و روستا دقیقاً یعنی تسهیل راه برای حمله امریکا و متحدانش به ایران تا این کشور به مانند عراق و افغانستان و سوریه و لیبی شود.
مردم ایران و از جمله خلق کرد در روژهلات کردستان بسیار باهوش‌تر از آنند که فریب “حمله غرب به ایران و دمکراسی امریکایی” را بخورند. شاید برای خود نگارنده نیز سخت باشد که در پای صندوق‌های رأی جمهوری اسلامی حاضر شود اما لازم است بدانیم که شرکت در انتخابات شهر و روستا، مشروعیت بخشی به رژیم جمهوری اسلامی نیست و بلکه دقیقاً به معنای “سهیم شدن در سرنوشت خود”، “کوتاه نمودن تدریجی دست دولت از امور زندگی مردم”، “جلوگیری از حمله غرب به ایران” و “مجبور نمودن حاکمیت به قبول خواسته‌های خلق” می‌باشد. با شرکت در انتخابات شهر و روستا و انتخاب افراد غمخوار خلق، می‌توان آینده خود را درست نمود، کردستان را آزاد نمود و همچنان “یک گام از احزاب جلوتر” بود.
تجربه باکور کردستان در جلوی چشممان است. هرچند دولت ترکیه شهرداری‌های حزب مناطق دمکراتیک را مصادره می‌کند و بجای آن‌ها قیم‌های خود را تعیین می‌کند، اما همچنان قدرت شهرداری‌ها در دستان مردم بوده و هست. مردم خیابان‌ها را به اسامی کردی مزین نمودند، شهر خود را بدون انتظار از دولت مرمت می‌کنند، به زبان کردی حرف می‌زنند، نهادهای دمکراتیک خود را درست می‌کنند و دولت را مجبور به قبول خواسته‌های مشروع خود می‌کنند.
همین سیاست جنبش آپویی در باکور کردستان باعث شد کردهایی که تا دیروز حق نداشتند در رژیم فاشیستی ترکیه، از کرد بودن خود دم بزنند، امروز ده‌ها حزب و نهاد مدنی داشته باشند و مبارزات خود را همزمان با مبارزات پ.ک.ک و ک.ج.ک، در داخل ترکیه و باکور کردستان ادامه دهند. آری؛ سیاست کردها در باکور کردستان، هم به نفع کردها بوده و هم عاقبت تمامی ترکیه را دمکراتیک خواهد کرد؛ امری که نهایتاً “تعیین حق سرنوشت کردها به دست خودشان” را در پی خواهد داشت. سیاست کودار و پژاک نیز به همین شیوه، نهایتاً آزادی خلق کرد در روژهلات کردستان را در پی خواهد داشت. همانطور که پژاک و کودار اعلام کرده‌اند، جمهوری اسلامی دو راه بیشتر ندارد. یا باید حقوق خلق را به رسمیت بشناسد یا باید برای مداخله نظامی غرب آماده شود. در آن‌صورت نیز مردم روژهلات کردستان در کوتاه‌ترین زمان خواهند توانست به مانند روژاوا، سرنوشت خود را بدست گیرند. کردستان اینگونه متحد خواهد شد.
خبرگزاری فرات
